Wizualnie film jest cudny - morze, plaża, piękne palmy, błękitne niebo, cisza, spokój, przyjemna, powolna, uspokajająca muzyka, nic tylko w upalny, letni wieczór położyć się w hamaku, ewentualnie na leżaku i oglądać. Charakterystyczne dla Altmana tworzenie niepowtarzalnego nastroju - i w tym przypadku jest to nastrój powolny, ospały, senny.

No tak, tylko o czym w ogóle jest ten film? Jakiś pan Marlowe czy Marlboro - to chyba jakaś przypadkowa zbieżność nazwisk z chandlerowskim bohaterem - chodzi sobie, popija, cośtam popala, ale że to są papierosy, to głowy nie daję, od czasu do czasu pokontempluje fale, niebo, krajobraz albo panie ćwiczące jogę. Tu z kimś zagada, tam się przespaceruje, jakby sam nie wiedział po co, taki, jak to mówią "snuj". I tyle. Film powoli przechodzi przed oczami, wreszcie kończy się, ale już na drugi dzień widz nie będzie pamiętał, że coś w ogóle obejrzał. Zagadnięty o ten tytuł, odpowie, że były jakieś palmy, może morze jeszcze, ale o czym to było - nie potrafi powiedzieć.